In traditionele niet-westerse gezinnen is scheiden een schande. Het is een teken dat je niet goed voor je gezin kunt zorgen, hen niet de benodigde liefde kunt geven. Je hebt gefaald. Vaak krijgt de vrouw de schuld van de scheiding. Als vrouw wil je daarom absoluut niet scheiden en zul je er alles aan doen – op een bezitterige manier – om je man niet kwijt te raken. Als dat dan toch gebeurt, gaan migrantenouders meestal niet als vrienden uit elkaar. Daar zijn de kinderen meestal de dupe van. Zeker als een van de ouders de ander en de omgeving manipuleert.
Kemal, een jongen met veel vragen
Kemal is een jongen van 11 jaar, zijn ouders zijn van Turkse afkomst. Sinds de scheiding van zijn ouders 6 jaar geleden woont hij alleen met zijn moeder. Kemal mag van zijn moeder niet naar zijn vader toe, want die heeft hen in de steek gelaten. Elk weekend moet Kemal naar de moskee om de koran te leren. Alle leuke dingen die zijn leeftijdgenoten doen, mag hij niet. Hij moet elke dag studeren van zijn moeder, want hij moet en zal later advocaat of arts worden. Want dat zijn beroepen met een hoge status in hun cultuur. Kemal mist zijn vader en heeft veel vragen.
“Waarom kan ik mijn verjaardag niet met papa erbij vieren? Waarom mag ik papa niet bellen wanneer ik wil? Waarom mag ik thuis niet praten over papa? Waarom mag ik niet met papa op vakantie? Waarom moet ik van mama liegen?”
Kemal wil leuke dingen doen met vrienden en meer privacy thuis.
“Waarom pakt mama mijn telefoon steeds af en leest ze mijn berichten? Waarom moet ik elk weekend naar de moskee en mag ik niet met vrienden afspreken? Waarom mag ik niet met meisjes praten?”
Kemals moeder, verblind door boosheid
Als je als Turks meisje verliefd bent op het idee om te trouwen, dan wil je en kan je de mogelijke gevaren van een gezamenlijke toekomst niet zien. Dan is het trouwen belangrijker dan de man waarmee je trouwt. Je bent in het begin blind voor signalen dat jullie verschillend denken. Je verzint excuses voor gedrag waarvan je onderbuikgevoel al zegt dat er iets niet klopt. Zo ging dat ook bij Kemals moeder. Na de geboorte van Kemal werd duidelijk hoe verschillend zij en haar man dachten over de opvoeding. En over wat zij van de ander verwachtten. Toen begonnen de discussies en ruzies tussen hen. Als Kemals vader het gezin uiteindelijk verlaat, is moeder weer verblind, nu door boosheid. Zij ziet alleen nog maar de schuld van haar man, niet het belang van Kemal.
“Ook al was ik een beetje dominant, dat is nog geen reden om mij en onze zoon te verlaten. Ik zal jou het leven zuur maken, ik zal ervoor zorgen dat alles volgens mijn regels gaat. Ik laat je onze zoon beetje bij beetje zien, ik gun jou niet het plezier en de vreugde…”
Kemals moeder krijgt er een kick van om het haar ex zo moeilijk mogelijk te maken. Precies zo ging dat ook in haar eigen jeugd, toen haar ouders scheidden. Haar eigen vader heeft haar al jong verlaten en dat heeft grote impact op haar leven gehad. Als kind zag ze hem soms jaren niet. Nooit heeft hij voor haar gevochten, nooit zocht hij haar op als ze jarig was, nooit kocht hij voor haar een cadeau. Uit die tijd komt haar boosheid, ze is nog steeds zo boos op mannen! Daarom wantrouwt ze ook de reactie van haar eigen ex-man. Hij vecht er wel voor om Kemal te mogen zien, hij is wel betrokken en geeft hem cadeautjes.
“Waarom doet hij dat, hij is toch net zoals mijn eigen vader? Kijken hoe lang hij dat volhoudt…”
Kinderen zijn loyaal, onschuldig en kwetsbaar
Onbewust beschadigt moeder met haar boosheid Kemal. Hij mist zijn vader en voelt de druk dat hij de geschonden eer en trots van het gezin moet herstellen. Kinderen van gescheiden ouders zijn meestal loyaal naar beide ouders toe. Het enige dat ze wensen is een normaal gezin en normale ouders. Groeien zij op bij egoïstische ouders die elkaar het leven zuur maken, dan bevriezen ze vaak hun eigen emoties en gevoelens. Dan voelen ze een leegte die tot gedragsproblemen kan leiden. Ze kunnen heel erg in zichzelf gekeerd zijn, zo verlegen dat ze anderen niet in de ogen durven kijken. Of ze vallen ten prooi aan de criminaliteit, omdat ze ergens bij willen horen.
Kinderen zijn onze toekomst. Laten wij volwassenen blijven vechten voor alle kinderen! Er samen voor zorgen dat zij allemaal de liefde en warmte krijgen die nodig is voor hun welzijn, geluk en ontwikkeling.